” Laten we samen de weg en de wereld een stukje mooier maken.”
Zoals regelmatig gebeurd bij ons ging ook deze dag de telefoon; Ik neem op met;
‘ Rijschool Kruidhof je spreekt met Aline.’
Aan de andere kant van de lijn klinkt een mannen stem.
Zijn vraag luidt; ‘ Rijden jullie met Tesla’s ‘ – Dat klopt ‘ antwoordt ik enthousiast.
De reactie aan de andere kant van de lijn was daarentegen minder enthousiast. Laten we zeggen; Nogal bedreigend. Hij was blijkbaar geïrriteerd geraakt door een les auto van onze rijschool die hem niet de ruimte had gegeven die hij blijkbaar nodig had. De details van het gesprek laat ik achterwege maar het voelde allesbehalve veilig.
Op dat moment stond ik letterlijk te shaken op mijn benen van angst tot vreselijke boosheid van het onbegrip van deze man. Mijn lijf zat vol met adrenaline.
Nu ik dit schrijf zijn de gevoelens er ook weer. Dat zegt tegelijkertijd hoe sterk ons brein werkt. Ik hoef maar aan een situatie te denken en er in mijn gedachten een heel verhaal van te maken en het lichaam reageert direct met het aanmaken van hetgeen je nodig bent. Met mijn herinnering en het verhaal wat ik er omheen maak is dat het stresshormoon om te kunnen vechten of vluchten. Terwijl ik hier, Nu , alleen in de ruimte ben en dit verhaal opschrijf. Ik ben , Nu , niet in een onveilige situatie.
Om te kunnen ervaren hoe sterk ons brein werkt zeg ik wel eens; Denk eens aan een gele citroen. Zie de citroen voor je en verzin erbij dat je een hap neemt. Als je de smaak van een citroen kent gebeurt er wellicht al iets. Merk je dat er in je mond extra speeksel word aangemaakt. Dat je tong meteen reageert op deze gedachte?
Ervaren en beleven voor iedereen anders.
Terugkomend op mijn ervaring met deze geïrriteerde man. Ik had natuurlijk geen idee waar deze beste man vandaan gekomen was en waar hij naar onderweg was. Ik had ook geen idee wat hem nu daadwerkelijk zo had geraakt in het ontbreken van zijn ruimte. Net zo min als hij wist dat in de les auto van ons een leerling reed die voor het eerst op de snelweg reed, en er voor haar dus allemaal nieuwe situaties ontstonden.
Misschien was hij veel te laat van huis gegaan en stond er heel wat op het spel als hij te laat op zijn afspraak zou komen. Misschien heeft hij altijd al het gevoel dat hij te weinig ruimte krijgt.
( Hij nam wel de ruimte om contact met onze rijschool op te nemen en zijn ongenoegen aan ons kenbaar te maken. )
Vanuit je eigen plek
Zo deze situatie in ogenschouw nemend vullen we onszelf met gedachten en verhalen, die zeker niet zomaar uit de lucht komen vallen Gemaakt vanuit onze eigen plek. De plek waar we Nu staan. Maar ook vanuit de plek waar we vandaan zijn gekomen. De manier waarop we zijn groot geworden. De mensen om ons heen die ons gevoed hebben. Gevoed met hun gedachten en verhalen. Gedachten en verhalen die voor hen van waarde waren. Zoals een bloem gevoed word door water.
Rust in je lijf geeft rust in je hoofd.
Nu de rust in mijn hoofd is weergekeerd en ik de situatie kan relativeren ontstaat er rust en compassie voor deze man en kijk ik met andere ogen naar hem en de situatie.
Als je lichaam de ruimte krijgt, hetzij door even een stuk te gaan rennen/bewegen of door rust, dan krijgt het stress hormoon de tijd om weer te zakken naar een lager peil. En komt er letterlijk ruimte in je hoofd. Ruimte voor misschien het anders kijken naar een situatie. Ruimte voor nieuwe ideeën en inzichten. Ruimte voor nieuwe andere gedachten en verhalen.
Zoals de bloem elke dag weer gevoed word door nieuw water, worden wij ook elke dag gevoed door nieuwe situaties en mensen om ons heen. En zoals de warmte en het licht van de zon de bloem laat bloeien en groeien zo kunnen ook wij bloeien en groeien door verdraagzaam en liefdevol met elkaar om te gaan.
Vanuit de rust die ik nu ervaar zeg ik; Beste meneer, pak maar even wat ruimte, misschien ben je het wel harder nodig dan mijn collega met haar leerling. Pak ook maar even wat ruimte om je ongenoegen te spuien. Misschien helpt het je en keert ook bij jou de rust weer. Ik hoop voor jou en voor de mensen om je heen dat je de ruimte wil leren delen. Een beetje verdraagzamer wil leren worden en zo ook een bijdrage wil leveren aan een liefde volle en mooiere wereld.
Uiteindelijk zijn we allemaal onderweg, ieder naar zijn of haar bestemming…..
Als we de ruimte, passend bij de situatie, wat meer verdelen op die weg komen we allemaal veilig op onze bestemming aan.
Ik wens ons allen een behouden vaart.
Liefs Aline
